bulutlar
“ bir sabah ‘hiç tanımadığım’ bir şehre girerken, hüzünlü tuhaf şeyler düşündüm. “
tanıdığım sendin,
ben artık senin şehrin.
doğduğun ev,
dağımın en tepesinde
müstakil.
ayaklarına serilmiş deniz,
denizin içinde fener,
avlusunda adımlar…
küçücük, telaşlı,
hani coşkuyla koştuğun,
sahilimde son bulan…
yokluğunu izledim.
saçlarını,
denizi,
gözlerini,
yağmuru,
ellerini,
çiçekleri,
öpmüş rüzgar,
kafesimdeki nefesim.
uğrayıp geçtik birbirimizden,
etrafındaki bulutlar gibi çatısız evin.
ayrılırken gözyaşlarını bıraktığın topraklar,
bil ki her mevsim senin şehrin.
şevket suha tezel